In het Herinneringscentrum Kamp Westerbork vertellen we de verhalen van meer dan honderdduizend Joden en Sinti en Roma die vanuit Nederland naar vernietigings- en concentratiekampen werden gedeporteerd. Ook de naoorlogse functies van de historische plek komen aan bod.

Kamp Westerbork bestaat sinds 1939 en heeft door de jaren heen verschillende functies gehad. Ontdek hieronder welke dit waren.

Toen de nazi’s begin 1942 tot systematische uitroeiing van de Joden overgingen, had dat gevolgen voor het kamp. Het werd uitgebreid met een groot aantal barakken en kleinere gebouwen. Op 1 juli werd het kamp aangewezen als Polizeiliches Judendurchgangslager. Er werden prikkeldraadomheiningen en zeven wachttorens geplaatst. 

Door&shy;gangs&shy;kamp

Doorgangskamp

Toen vanaf 1938 de situatie voor Joden in Duitsland steeds gevaarlijker werd, vluchtten velen van hen naar Nederland. Om deze stroom mensen te reguleren, besloot de regering een centraal vluchtelingenkamp op te richten. Een stuk braakliggend terrein aan de rand van Westerbork bleek een geschikte locatie.  In augustus 1939 werd begonnen met de bouw van de barakken, in oktober van datzelfde jaar kwamen de eerste bewoners aan. 

Vluch&shy;te&shy;lin&shy;gen&shy;kamp

Vluchtelingenkamp

Tussen 24 april 1945 en 1 december 1948 was kamp Westerbork een interneringskamp voor NSB’ers, SS’ers en andere personen, die van samenwerking met de nazi’s werden verdacht. Op het moment dat de eerste ‘foute’ personen het kamp betraden, werd Westerbork nog door ongeveer 850 bevrijde Joden bewoond.   

In&shy;ter&shy;ne&shy;rings&shy;kamp

Interneringskamp

In 1949 nam het Ministerie van Oorlog kamp Westerbork tijdelijk over. De politionele acties in het voormalige Nederlands-Indië waren in volle gang, met als gevolg een groot gebrek aan militaire kampementen in Nederland. Westerbork werd een opleidingskamp voor soldaten, die onder meer naar Nederlands-Indië zouden vertrekken.  

Mi&shy;li&shy;tair kamp

Militair kamp

De meeste Indische Nederlanders hadden de oorlog in Japanse interneringskampen doorgebracht.  Velen van hen voelden zich na de bevrijding niet meer veilig en besloten noodgedwongen naar Nederland te vertrekken. Als opvanglocaties werd gekozen voor een aantal kampen die in de oorlog door de nazi’s waren gebruikt, zoals kamp Westerbork. De locaties werden anders genoemd: voortaan waren het ‘woonoorden’ en ‘opvangcentra’. Westerbork werd ‘De Schattenberg’ genoemd.   

Re&shy;pa&shy;tri&shy;ë&shy;rings&shy;kamp

Repatriëringskamp

Vanaf 1951 werd het voormalige kamp een woonoord voor enkele duizenden Molukkers. KNIL-militairen en hun gezinnen zouden hier tijdelijk gehuisvest worden, omdat de situatie voor hen door de onafhankelijkheidsstrijd op de Molukken gevaarlijk werd. De laatste bewoners vertrokken uiteindelijk in 1971.   

Schat&shy;ten&shy;berg

Schattenberg

Hoe ervaar je iets dat niet meer bestaat? Het terrein van het voormalige kamp Westerbork heeft sinds het begin van de jaren zeventig verschillende aanpassingen ondergaan om de historische plek herkenbaarder te maken. In 1983 opende koningin Beatrix officieel het Herinneringscentrum.   

Plek van her&shy;in&shy;ne&shy;ring

Plek van herinnering

Het kamp door de jaren heen

Dit verhaal werd opgetekend door conservator Guido Abuys. Meer over de familie Enthoven is te vinden in het boek Kroniek van het geslacht Enthoven (Zutphen 1991).&nbsp;

Het is 23 mei 1945. Henriette Enthoven-van Lier schrijft vanuit Mont Pèlerin in Zwitserland een brief aan haar familie, waarin ze terugkijkt naar het transport van kamp Westerbork naar Theresienstadt en haar aankomst in dit getto.

"Ik werd met enige kennissen in een bananenwagen gestopt..."

Gerdien Verschoor was tussen 2019 en 2022 de directeur van Herinneringscentrum Kamp Westerbork. Dit verhaal publiceerde zij op haar <a href="https://gerdienverschoor.wordpress.com/2019/02/07/het-treinbord/#more-3294">eigen website</a>.

Het moet ergens in de jaren negentig geweest zijn: het was na de Wende en ik werkte bij de Nederlandse Ambassade in Warschau. Alles in Polen veranderde. Als attaché voor pers- en culturele zaken richtte ik me niet alleen op pers en cultuur, maar ook op de historische en maatschappelijke onderwerpen die in die periode actueel waren. Vele musea en historische instituten maakten een transitie door: nu Polen het communisme van zich had afgeschud, konden vele verhalen eindelijk op een andere manier verteld worden.

Het treinbord

Dit verhaal, geschreven door conservator Guido Abuys, werd in 2018 als column gepubliceerd op de website van het Herinneringscentrum Kamp Westerbork.&nbsp;

Een houten beeldje van een jongen van een jaar of twaalf, gekleed in een blouse, korte broek, hoge sokken en wandelschoenen. Op het voetstuk zijn de initialen E.B. ingekrast en is het jaar 1941 duidelijk zichtbaar. Het beeldje zou geschonken zijn aan Jacques Schol, directeur van het Centraal Vluchtelingenkamp Westerbork.&nbsp;

Een jongen vereeuwigd in hout

In juni 2025 verscheen Sprekende stenen. Stolpersteine in Zwolle, een publicatie waarin de verhalen van Joodse inwoners van Zwolle worden belicht. Ook voor het gezin Caneel, dat voor hun deportatie aan de Vispoortenplas 10 woonde, zijn struikelstenen gelegd.&nbsp;

Carolina Caneel-Bamberg, haar man Salomon Caneel en hun zoontje Mozes “Max” Caneel werden begin oktober 1942 vanuit Zwolle naar kamp Westerbork gebracht. Het was in die dagen overvol in het kamp: door de ontruiming van de Joodse werkkampen en de razzia’s waarbij de familieleden van de Joodse dwangarbeiders werden opgehaald, kwamen er zo’n 12.000 personen naar het kamp. In een brief aan vriendin Janny Bosman schrijft Carolina over de chaotische situatie en de onwetendheid over hun verdere lot. Ook vraagt ze om een paar hoge schoenen of laarsjes in maat 26 voor zoontje Max en een stel dekens, want die zijn ze inmiddels kwijtgeraakt.&nbsp;

"Onze Max is een reuzelieve schat..."

Onze collecties in beeld

Westerbork Digitaal

We zijn druk bezig met het toevoegen en aanvullen van informatie op deze website. We voegen dagelijks nieuwe collectiestukken toe en vullen persoonsgegevens aan, dus kom zeker nog eens terug!

Platform in ontwikkeling

Op deze pagina vind je een overzicht van verhalen over kamp Westerbork. Zo kun je meer te weten komen over personen die in het kamp gevangen zaten of over objecten uit onze collecties. Ook bieden we themaverhalen aan en laten we zien welke locaties in Nederland, direct of indirect, een verbinding hebben met kamp Westerbork. 

Verhalen

Van: het Rode Kruis, Informatiebureau Aan: Vos-Zoutman, H., familie Plaats: Den Haag Datum: 1985-07-01 Onderwerp: het gezin Frankforter is vermoord te Sobibor op 21 mei 1943.

Van: het Rode Kruis, Informatiebureau Aan: Vos-Zoutman, H., familie Plaats: Den Haag Datum: 1985-07-01 Onderwerp: het gezin Frankforter is vermoord te Sobibor op 21 mei 1943.

Brief van het Rode Kruis aan de familie H. Vos-Zoutman vanuit Den Haag

1944

Juni 1944

Plaatsen in kamp Westerbork

Ziekenhuiskeuken kamp Westerbork

Van: Eerstaanwezend Ingenieur der Genie Aan: Houtvester Assen Plaats: Groningen Datum: 1949-11-08 Onderwerp: De voorwaarden die nodig zijn bij gebruik van de schiet-, mortier en handgranaatbaan.

Van: Eerstaanwezend Ingenieur der Genie Aan: Houtvester Assen Plaats: Groningen Datum: 1949-11-08 Onderwerp: De voorwaarden die nodig zijn bij gebruik van de schiet-, mortier en handgranaatbaan.

Brief van de Ir. van de Genie aan Houtvester Assen

Bouw. Bouw van het Centraal Vluchtelingenkamp Westerbork. Kamp Westerbork, 1939. Barakken in aanbouw.

Bouw. Bouw van het Centraal Vluchtelingenkamp Westerbork. Kamp Westerbork, 1939. Barakken in aanbouw.

van de bouw van een barak in het Centraal Vluchtelingenkamp Westerbork

Van: Lohman (n), familie Aan: Acohen, Ro Plaats: Amsterdam/Westerbork, kamp Datum: 1943-12-16 Onderwerp: pakketpost

Van: Lohman (n), familie Aan: Acohen, Ro Plaats: Amsterdam/Westerbork, kamp Datum: 1943-12-16 Onderwerp: pakketpost

Bewijs voor het verzenden van een pakket aan Ro Acohen in kamp Westerbork

Dit gemeenteverhaal is opgetekend door de afdeling educatie van het Herinneringscentrum Kamp Westerbork.&nbsp; Foto struikelstenen: TracesOfWar.nl / Nico Nienhuis

Bram speelde altijd met Max. Hij herinnerde zich dat ze van onder de toonbank in de slagerij de binnenkomende Duitse soldaten zagen. Toen de kinderen Kats vanaf september 1941 niet meer op hun eigen school mochten blijven, gingen zij naar de Joodse school in Assen. Het gezin heeft van het hoofd van de politie in Beilen, Viëtor, twee onderduikadressen aangeboden gekregen, maar heeft daar geen gebruik van gemaakt.

Op 20 juli 1942 moest vader zich melden in werkkamp Orvelte, waar de mannen zich bezig hielden met het ontginnen van heide en rooien van aardappels. Begin oktober 1942 kwam vader in kamp Westerbork terecht. Moeder en de kinderen werden in de nacht van 2 op 3 oktober uit hun huis gehaald. Bram herinnert zich nog heel goed het lawaai en geschreeuw. &nbsp;De huizen waren aan elkaar vast gebouwd en de slaapkamers op de bovenverdieping grensden aan elkaar. Jongste zoon Nathan is ontsnapt door uit het slaapkamerraam te springen.&nbsp;

Zijn moeder en de andere kinderen zijn naar kamp Westerbork gebracht. Nathan is de volgende dag alsnog opgepakt op het terrein van Beileroord en ook naar kamp Westerbork overgebracht. &nbsp;De hele familie is op 5 oktober 1942 op transport gezet naar Auschwitz, waar zij direct na aankomst zijn vermoord.&nbsp;

Aan de Markt 4 had David Kats bij zijn woning een slagerij. Hij was getrouwd met Rebecca Kropveld en samen hadden ze vier kinderen; Max, Betje, Antonie en Nathan. De kinderen bezochten de openbare lagere school in Beilen. Vader was lid van muziekvereniging Union in Beilen, waar hij trompet speelde. Ook was hij onder andere als kerkbestuurslid actief in de Joodse gemeente. Naast de familie Kats was het café van de familie Padding. Ze hadden goede contacten met elkaar. Op vrijdagavond deed vader Padding altijd het licht aan bij de familie Kats. Ze mochten dit niet zelf doen vanwege de Sabbath. Zoon Bram Padding begreep dat niet echt op jonge leeftijd en vroeg zich wel eens af waarom ze dat niet zelf konden doen. Als dank bakte Rebecca vaak een ‘kippentaartje’ voor de familie Padding; ze gebruikte hierin kippenvet in plaats van boter.&nbsp;

Markt 4, Beilen

Van: van Dam, A. Aan: het Rijksbureau voor de Distributie &nbsp;van textielproducten door den handel Plaats: Farmsum Datum: 1941-11-04 Onderwerp: vraag of hij nog reparatiewerk mag verrichten na het gedwongen moeten sluiten van zijn winkel.

Van: van Dam, A. Aan: het Rijksbureau voor de Distributie &nbsp;van textielproducten door den handel Plaats: Farmsum Datum: 1941-11-04 Onderwerp: vraag of hij nog reparatiewerk mag verrichten na het gedwongen moeten sluiten van zijn winkel.

Brief van Aron van Dam met de vraag of het hem is toegestaan nog reparatiewerk te verrichten