Geschreven in opdracht van Gerrit Jan Stam en Jansje Zaaijer-Stam:&nbsp; “In augustus 1942, wij waren 10 en 9 jaar, werd er in de late avond bij ons thuis op de deur geklopt (wij woonden aan de Rijnbandijk 42 in Kesteren onder de rook van de Grebbeberg, ongeveer 1000 meter van de Rijn, samen met vader en moeder in een huis. Naast ons woonde Opoe Stam, toen ruim 80 jaar). Oom Piet was samen met een heel stel mensen, joden. Hij zei tegen onze vader: ”Niek, dit zijn joden uit Rotterdam, ik heb ze net van de boot gehaald aan de Rijn. Wij moeten deze mensen helpen, ze worden door de moffen vervolgd. Als jij er twee in huis neemt - hij wees op twee oude mensen (Levie en Kaatje Cohen) - en Anna, onze zuster, neemt de dochter (Margaretha Fainleed-Cohen met haar man Leivy Fainleed en dochter Witia), dan neem ik de drie jongens in huis, zonen van Levie en Kaatje Cohen." Vaders antwoord: “Ja, maar Piet, hoe kun je daar zomaar mee aankomen zonder het eerst te komen vragen?”" De wedervraag was: “Moeten wij ze dan door de moffen naar een kamp laten brengen?” Nee, dat niet, antwoordde mijn vader.&nbsp; Zo kwamen ze bij ons in huis (oom Piet zei: tijdelijk). Levie en Kaatje Cohen, Levie, geboren 14-3-1880 en zijn vrouw Kaatje Cohen-Koster, geboren 14-6-1880. Ze kwamen uit Rotterdam en hadden daar kledingwinkels. In het tweede kamertje achter de schuifdeuren zouden ze overdag verblijven en in de slaapkamer achter naast de keuken zouden ze slapen. In het dagverblijf werd een gat in de vloer gezaagd, waar ze zich bij onraad schuil konden houden. Het luik dicht, kleed erop, daar de tafel op en niemand zou ze ooit vinden. Ons werd de pin op de neus gezet; wij mochten niet in de kamer vóór komen en nooit met iemand, met wie ook, erover spreken dat die mensen bij ons waren. Als we dat zouden doen, dat was heel erg gevaarlijk voor die mensen, maar ook voor ons, dus mond dicht houden (dat werd ook gedaan). Er werd met niemand over gesproken, ook door vader of moeder niet. De buurman Roelofsen kwam altijd wel twee avonden in de week koffiedrinken, nooit heeft hij iets gemerkt, dat er bij ons mensen in huis waren.&nbsp; Ze waren overdag in het kamertje vóór in ons huis. Moeder bracht ze te eten en te drinken en 's avonds als het donker was gingen ze naar buiten, als het weer het toeliet. Opoe, de moeder van vader, woonde in een huis langs de dijk naast het onze; die moest het van vader weten dat wij joden in huis hadden, als enige;, want voor je moeder had je geen geheimen.&nbsp; Na ongeveer twee maanden kwam oom Piet op stel en sprong naar ons. “Niek, jij moet die jongens die bij mij zijn erbij nemen, bij jouw in huis zijn ze veilig. Ik heb huiszoeking gehad, ze zijn de dans maar net ontsprongen.” Oom Piet stond in Kesteren bekend als een zwarthandelaar, in bonnen en vlees, enz. Er werd in Kesteren verteld: de politie ging bij Piet Stam achterom naar binnen en de controleurs de voordeur uit naar buiten (dat waren de drie jonge joden). Vader zei nee, Niek, dat kan bij mij niet meer, dat gaat verkeerd, jij moet de drie die bij mij zijn er maar bijnemen. Maar Piet, ik heb geen slaapplaatsen genoeg, één tweepersoons bed zou erbij kunnen in de slaapkamer naast de keuken. Daar slapen de vader en de moeder ook al. Twee zou gaan, maar drie kunnen er bij ons niet slapen. Dan moet er maar een naar onze zuster Anna, die heeft er maar drie; één meer zal ook niet maken." Zo gebeurde het: vier personen bij ons, vier bij tante Anna. Het werd herfst, vader zei: Ik wil naast het huis een stuk of vier perenbomen planten. Meneer Cohen zei: Die krijg je van mij, Stam, dan heb je altijd nog een herinnering aan ons. Zo is het gebeurd, drie perenbomen staan er nu, in 2005, nog naast het huis. De familie zegt: Die moeten blijven staan. Nu woont er een kleinzoon van vader Niek Stam.&nbsp; In februari 1943 gaat het mis. Er verschijnt een overvalwagen met soldaten op de dijk met overste Veenstra. Hij werd op tijd gezien; voordat ze beneden waren, zaten de joden onder de vloer, kleed erover, tafel erop, niemand zou vader, moeder en de twee zonen vinden, niemand kon er wat van zien. Overste Veenstra kwam al hollend met zijn soldaten de dijk af, zó naar binnen. Ze kwamen achter het huis naar binnen, zó naar de voorkamer. In deze kamer niet; de volgende kamer. Ja, hier is het, de tafel werd van het kleed gehaald, het kleed opgerold, het luik open. Eruit! Ze werden hardhandig aangepakt. Dat moet toch verraden zijn. Allemaal moesten ze mee, vader en moeder ook. Vader, moeder Cohen en hun twee zonen. Al hun bezittingen moesten mee. Onze vader en moeder moesten ook in de overvalwagen. Veenstra wilde de kleine dochter, Jansje van 9 jaar, ook meenemen. Een soldaat zei ook: Dat is nog een kind. Laat ze toch hier blijven. Ze werd gebracht bij de familie V.d. Berg over de dijk. Moeder Stam zei, voordat de soldaat haar wegbracht: Ik zal haar wat geld geven. Ze ging met haar naar de zolder, gevolgd door de soldaat. Het geldkistje werd achter een luik op de vliering gepakt, moeder gaf haar honderd gulden en zette het kistje weer terug. De oude man werd de auto ingeslagen door overste Veenstra (de man was slecht ter been). Toen iedereen vertrok, werd het huis verzegeld, maar toen moeder terugkwam, waren al het geld en de papieren verdwenen. Gert-Jan, de zoon van 10 jaar, had op een afstand alles zien gebeuren. Hij was zo snel als zijn benen konden naar tante Anna aan de Parallelweg te Opheusden gehold om te waarschuwen: Ze komen de joden halen, snel, laat ze maken dat ze weg komen. Deze mensen zijn gevlucht, de boomkwekerij in. Twee weken later werden ze door de gemeentepolitie gehaald, achter de dubbele wanden vandaan op hun slaapkamer. De man heeft voor de gemeentepolitie op zijn knieën gelegen en gesmeekt of ze mochten gaan: Niemand hoefde toch te weten dat u ons gevonden heeft. Geld heeft hij nog geboden, niets mocht helpen. Ze werden afgevoerd.&nbsp; Onze moeder, Janna Stam-van Zoelen, moest in het gevang in Arnhem blijven, in de koepel. Na tien dagen werd ze vrijgelaten. Vader en oom Jan van de Pol gingen naar het kamp Vught. In Vught appèl, alle klompen in een rij en o wee! als er een buiten het gelid stond. Die mensen kregen slaag en de honden beten bij iedere klap die ze kregen. Alle dagen grond kruien van A naar B en van B naar A; zinloos. Zwarthandelaren, joden en jodenbegunstigers, allemaal hard werken, nutteloos werk. Bij de minste fout waren er zware straffen: met de benen wijd van een stelling springen, met het gemacht op een balk, stokslagen. Er werd veel geslagen door de beulen. Open wonden, daar werd zout in gestrooid. Een keer zag vader een jood die zó'n dorst had dat hij uit een greppel ging drinken. Een SS-er nam zijn geweer en schoot hem dood. Hij viel voorover in de greppel. De woorden van de SS-er waren: Vijfentwintig gulden verdiend en een dag verlof. Wij stuurden vader levensmiddelenpakketten. Vader kwam na een half jaar, gebroken en sterk vermagerd, thuis. Oom Jan van de Pol na 4 maanden. Nog één keer hebben wij bericht gehad van de familie Cohen. Een kaart uit de trein gegooid, er stond op: Wij zijn op weg naar het grote onbekende. Het onbekende was de dood. Vader en moeder Cohen zijn omgekomen in Auschwitz. De rest van de familie in Sobibor.&nbsp;

Wij zijn nog druk bezig met het verbeteren en uitbreiden van de informatie op deze website. Dat wat al klaar is, delen we hier graag.

Platform nog in ontwikkeling

Van: Ouders (Kruijer, L en vrouw) Aan: Calligaro, A. (schoonzoon) Plaats: trein Datum: 1943-02-16 Onderwerp: op transport gesteld; afscheid nemen; geen pakketten meer

Van: Ouders (Kruijer, L en vrouw) Aan: Calligaro, A. (schoonzoon) Plaats: trein Datum: 1943-02-16 Onderwerp: op transport gesteld; afscheid nemen; geen pakketten meer

Programma van het cabaretprogramma Bunter Abend