In het Herinneringscentrum Kamp Westerbork vertellen we de verhalen van meer dan honderdduizend Joden en Sinti en Roma die vanuit Nederland naar vernietigings- en concentratiekampen werden gedeporteerd. Ook de naoorlogse functies van de historische plek komen aan bod.

Kamp Westerbork bestaat sinds 1939 en heeft door de jaren heen verschillende functies gehad. Ontdek hieronder welke dit waren.

Toen de nazi’s begin 1942 tot systematische uitroeiing van de Joden overgingen, had dat gevolgen voor het kamp. Het werd uitgebreid met een groot aantal barakken en kleinere gebouwen. Op 1 juli werd het kamp aangewezen als Polizeiliches Judendurchgangslager. Er werden prikkeldraadomheiningen en zeven wachttorens geplaatst. 

Door&shy;gangs&shy;kamp

Doorgangskamp

Toen vanaf 1938 de situatie voor Joden in Duitsland steeds gevaarlijker werd, vluchtten velen van hen naar Nederland. Om deze stroom mensen te reguleren, besloot de regering een centraal vluchtelingenkamp op te richten. Een stuk braakliggend terrein aan de rand van Westerbork bleek een geschikte locatie.  In augustus 1939 werd begonnen met de bouw van de barakken, in oktober van datzelfde jaar kwamen de eerste bewoners aan. 

Vluch&shy;te&shy;lin&shy;gen&shy;kamp

Vluchtelingenkamp

Tussen 24 april 1945 en 1 december 1948 was kamp Westerbork een interneringskamp voor NSB’ers, SS’ers en andere personen, die van samenwerking met de nazi’s werden verdacht. Op het moment dat de eerste ‘foute’ personen het kamp betraden, werd Westerbork nog door ongeveer 850 bevrijde Joden bewoond.   

In&shy;ter&shy;ne&shy;rings&shy;kamp

Interneringskamp

In 1949 nam het Ministerie van Oorlog kamp Westerbork tijdelijk over. De politionele acties in het voormalige Nederlands-Indië waren in volle gang, met als gevolg een groot gebrek aan militaire kampementen in Nederland. Westerbork werd een opleidingskamp voor soldaten, die onder meer naar Nederlands-Indië zouden vertrekken.  

Mi&shy;li&shy;tair kamp

Militair kamp

De meeste Indische Nederlanders hadden de oorlog in Japanse interneringskampen doorgebracht.  Velen van hen voelden zich na de bevrijding niet meer veilig en besloten noodgedwongen naar Nederland te vertrekken. Als opvanglocaties werd gekozen voor een aantal kampen die in de oorlog door de nazi’s waren gebruikt, zoals kamp Westerbork. De locaties werden anders genoemd: voortaan waren het ‘woonoorden’ en ‘opvangcentra’. Westerbork werd ‘De Schattenberg’ genoemd.   

Re&shy;pa&shy;tri&shy;ë&shy;rings&shy;kamp

Repatriëringskamp

Vanaf 1951 werd het voormalige kamp een woonoord voor enkele duizenden Molukkers. KNIL-militairen en hun gezinnen zouden hier tijdelijk gehuisvest worden, omdat de situatie voor hen door de onafhankelijkheidsstrijd op de Molukken gevaarlijk werd. De laatste bewoners vertrokken uiteindelijk in 1971.   

Schat&shy;ten&shy;berg

Schattenberg

Hoe ervaar je iets dat niet meer bestaat? Het terrein van het voormalige kamp Westerbork heeft sinds het begin van de jaren zeventig verschillende aanpassingen ondergaan om de historische plek herkenbaarder te maken. In 1983 opende koningin Beatrix officieel het Herinneringscentrum.   

Plek van her&shy;in&shy;ne&shy;ring

Plek van herinnering

Het kamp door de jaren heen

Dit verhaal werd opgetekend door conservator Guido Abuys. Meer over de familie Enthoven is te vinden in het boek Kroniek van het geslacht Enthoven (Zutphen 1991).&nbsp;

Het is 23 mei 1945. Henriette Enthoven-van Lier schrijft vanuit Mont Pèlerin in Zwitserland een brief aan haar familie, waarin ze terugkijkt naar het transport van kamp Westerbork naar Theresienstadt en haar aankomst in dit getto.

"Ik werd met enige kennissen in een bananenwagen gestopt..."

Gerdien Verschoor was tussen 2019 en 2022 de directeur van Herinneringscentrum Kamp Westerbork. Dit verhaal publiceerde zij op haar <a href="https://gerdienverschoor.wordpress.com/2019/02/07/het-treinbord/#more-3294">eigen website</a>.

Het moet ergens in de jaren negentig geweest zijn: het was na de Wende en ik werkte bij de Nederlandse Ambassade in Warschau. Alles in Polen veranderde. Als attaché voor pers- en culturele zaken richtte ik me niet alleen op pers en cultuur, maar ook op de historische en maatschappelijke onderwerpen die in die periode actueel waren. Vele musea en historische instituten maakten een transitie door: nu Polen het communisme van zich had afgeschud, konden vele verhalen eindelijk op een andere manier verteld worden.

Het treinbord

Dit verhaal, geschreven door conservator Guido Abuys, werd in 2018 als column gepubliceerd op de website van het Herinneringscentrum Kamp Westerbork.&nbsp;

Een houten beeldje van een jongen van een jaar of twaalf, gekleed in een blouse, korte broek, hoge sokken en wandelschoenen. Op het voetstuk zijn de initialen E.B. ingekrast en is het jaar 1941 duidelijk zichtbaar. Het beeldje zou geschonken zijn aan Jacques Schol, directeur van het Centraal Vluchtelingenkamp Westerbork.&nbsp;

Een jongen vereeuwigd in hout

In juni 2025 verscheen Sprekende stenen. Stolpersteine in Zwolle, een publicatie waarin de verhalen van Joodse inwoners van Zwolle worden belicht. Ook voor het gezin Caneel, dat voor hun deportatie aan de Vispoortenplas 10 woonde, zijn struikelstenen gelegd.&nbsp;

Carolina Caneel-Bamberg, haar man Salomon Caneel en hun zoontje Mozes “Max” Caneel werden begin oktober 1942 vanuit Zwolle naar kamp Westerbork gebracht. Het was in die dagen overvol in het kamp: door de ontruiming van de Joodse werkkampen en de razzia’s waarbij de familieleden van de Joodse dwangarbeiders werden opgehaald, kwamen er zo’n 12.000 personen naar het kamp. In een brief aan vriendin Janny Bosman schrijft Carolina over de chaotische situatie en de onwetendheid over hun verdere lot. Ook vraagt ze om een paar hoge schoenen of laarsjes in maat 26 voor zoontje Max en een stel dekens, want die zijn ze inmiddels kwijtgeraakt.&nbsp;

"Onze Max is een reuzelieve schat..."

Onze collecties in beeld

Westerbork Digitaal

We zijn druk bezig met het toevoegen en aanvullen van informatie op deze website. We voegen dagelijks nieuwe collectiestukken toe en vullen persoonsgegevens aan, dus kom zeker nog eens terug!

Platform in ontwikkeling

Op deze pagina vind je een overzicht van verhalen over kamp Westerbork. Zo kun je meer te weten komen over personen die in het kamp gevangen zaten of over objecten uit onze collecties. Ook bieden we themaverhalen aan en laten we zien welke locaties in Nederland, direct of indirect, een verbinding hebben met kamp Westerbork. 

Verhalen

Van: van Bergen, Chaja Aan: van Bergen-Diamant, N. Plaats: Children Committee Hostel, Yorkshire, Engeland Datum: 1946 Onderwerp: toen de kinderen met de trein meegingen werden ze eerst bespoten met een wit spulletje; na de bootreis met een mooie trein verder; groep nummer 16, Dutch Children Hostel Woodlands, Yorkshire.

Van: van Bergen, Chaja Aan: van Bergen-Diamant, N. Plaats: Children Committee Hostel, Yorkshire, Engeland Datum: 1946 Onderwerp: toen de kinderen met de trein meegingen werden ze eerst bespoten met een wit spulletje; na de bootreis met een mooie trein verder; groep nummer 16, Dutch Children Hostel Woodlands, Yorkshire.

Brief van Chaja van Bergen aan haar moeder vanuit Engeland

In kamp Westerbork behoorde zij&nbsp; tot de groep van de gedoopte Joden. Ze had in het kamp al twee verjaardagen in ‘gekozen’ eenzaamheid gevierd. Ze had vele onbekenden, bekenden en familieleden zien vertrekken. Zelf was dacht ze op basis van haar gedoopte status vrijgesteld te zijn van dit lot en hoopte ze tot het einde van de oorlog in kamp Westerbork te kunnen blijven.

In de nacht van 3 op 4 september 1944 kreeg zij echter te horen dat ze zich klaar moest maken voor deportatie naar Theresienstadt. De hele nacht was ze bezig met pakken. De volgende ochtend werd ze onder begeleiding van de Joodse ordedienst naar de trein begeleid. De bagage werd op karren gegooid en in de stromende regen voor de trein gereden. Toen Henriette bij haar wagon aankwam trof ze een ruimte aan dat zo vol met koffers en bagage was, dat er voor de mensen haast geen ruimte meer was.

<blockquote>“Ik werd met enige kennissen in een witte bananenwagen gestopt. We moesten een hangplek vinden tussen de rugzakken en koffers. We hadden brood voor twee dagen meegekregen en er stond een ton met water en een ton voor behoeften midden in de wagon. Toen ik ‘zat’ en rondkeek telde ik 64 personen en toen onze coupé gesloten werd met een ijzeren bout van buiten merkte ik dat de wagon hermetisch afgesloten was en er geen kiertje open was om lucht of licht binnen te laten. Daar de wagen witgekalkt was, hadden we een beetje schemerlicht (…)”</blockquote>

Henriette kreeg tijdens het transport last van haar hart. Ze moest gaan liggen, echter daar was geen plaats voor. Ze heeft zich toen maar gewoon laten vallen en bleef zo een uur liggen. In de nacht kwam de trein in Theresienstadt aan. Het viel niet mee om de kleren en de bagage bij elkaar te rapen. De mensen waren half gek geworden en gaven elkaar geen ruimte. Toen de trein stilhield werden de ijzeren deuren met een ruk geopend en werd er geschreeuwd uit te stappen. Henriette had net het hoognodige kunnen aantrekken, echter haar mantels, dekens en handtassen kon ze niet vinden en ze kreeg geen tijd om het te zoeken. De rest van de nacht moest ze op de grond &nbsp;van een gebouw doorbrengen totdat ze werd geregistreerd en in de Hamburgerkazerne werd ondergebracht.

Begin februari &nbsp;1945 werd Henriette met een groep uitgewisseld naar Zwitserland. Ze slaagde erin met haar zwakke gezondheid kamp Westerbork en Theresienstadt te overleven. In Zwitserland kon ze weer bijkomen en uitrusten en de ellende van bijna twee jaar kamp achter zich laten. Ze keek er naar uit om terug te gaan naar haar geboorteland en haar familie. Echter op 23 juli 1945 ontvingen haar kinderen van de Nederlandse gezant te Bern een telegram met de mededeling dat Henriette tijdens het inpakken van haar bagage voor de terugreis naar Nederland aan een beroerte was overleden.

Brief van Henriette Enthoven-van Lier vanuit Mont-Pèlerin over het transport van 4 september 1944 naar Theresienstadt

Brochure van de werkgroep Westerbork 102.000. Honderd-2-duizend keerden niet terug; Zij moeten nu een plek ter herdenking krijgen in het Kamp Westerbork. 102.000 stenen voor elk slachtoffer één. Een ereveld op de plaats van het voormalig Kamp Westerbork.

Brochure van de werkgroep Westerbork 102.000. Honderd-2-duizend keerden niet terug; Zij moeten nu een plek ter herdenking krijgen in het Kamp Westerbork. 102.000 stenen voor elk slachtoffer één. Een ereveld op de plaats van het voormalig Kamp Westerbork.