In het Herinneringscentrum Kamp Westerbork vertellen we de verhalen van meer dan honderdduizend Joden en Sinti en Roma die vanuit Nederland naar vernietigings- en concentratiekampen werden gedeporteerd. Ook de naoorlogse functies van de historische plek komen aan bod.

Kamp Westerbork bestaat sinds 1939 en heeft door de jaren heen verschillende functies gehad. Ontdek hieronder welke dit waren.

Toen de nazi’s begin 1942 tot systematische uitroeiing van de Joden overgingen, had dat gevolgen voor het kamp. Het werd uitgebreid met een groot aantal barakken en kleinere gebouwen. Op 1 juli werd het kamp aangewezen als Polizeiliches Judendurchgangslager. Er werden prikkeldraadomheiningen en zeven wachttorens geplaatst. 

Door&shy;gangs&shy;kamp

Doorgangskamp

Toen vanaf 1938 de situatie voor Joden in Duitsland steeds gevaarlijker werd, vluchtten velen van hen naar Nederland. Om deze stroom mensen te reguleren, besloot de regering een centraal vluchtelingenkamp op te richten. Een stuk braakliggend terrein aan de rand van Westerbork bleek een geschikte locatie.  In augustus 1939 werd begonnen met de bouw van de barakken, in oktober van datzelfde jaar kwamen de eerste bewoners aan. 

Vluch&shy;te&shy;lin&shy;gen&shy;kamp

Vluchtelingenkamp

Tussen 24 april 1945 en 1 december 1948 was kamp Westerbork een interneringskamp voor NSB’ers, SS’ers en andere personen, die van samenwerking met de nazi’s werden verdacht. Op het moment dat de eerste ‘foute’ personen het kamp betraden, werd Westerbork nog door ongeveer 850 bevrijde Joden bewoond.   

In&shy;ter&shy;ne&shy;rings&shy;kamp

Interneringskamp

In 1949 nam het Ministerie van Oorlog kamp Westerbork tijdelijk over. De politionele acties in het voormalige Nederlands-Indië waren in volle gang, met als gevolg een groot gebrek aan militaire kampementen in Nederland. Westerbork werd een opleidingskamp voor soldaten, die onder meer naar Nederlands-Indië zouden vertrekken.  

Mi&shy;li&shy;tair kamp

Militair kamp

De meeste Indische Nederlanders hadden de oorlog in Japanse interneringskampen doorgebracht.  Velen van hen voelden zich na de bevrijding niet meer veilig en besloten noodgedwongen naar Nederland te vertrekken. Als opvanglocaties werd gekozen voor een aantal kampen die in de oorlog door de nazi’s waren gebruikt, zoals kamp Westerbork. De locaties werden anders genoemd: voortaan waren het ‘woonoorden’ en ‘opvangcentra’. Westerbork werd ‘De Schattenberg’ genoemd.   

Re&shy;pa&shy;tri&shy;ë&shy;rings&shy;kamp

Repatriëringskamp

Vanaf 1951 werd het voormalige kamp een woonoord voor enkele duizenden Molukkers. KNIL-militairen en hun gezinnen zouden hier tijdelijk gehuisvest worden, omdat de situatie voor hen door de onafhankelijkheidsstrijd op de Molukken gevaarlijk werd. De laatste bewoners vertrokken uiteindelijk in 1971.   

Schat&shy;ten&shy;berg

Schattenberg

Hoe ervaar je iets dat niet meer bestaat? Het terrein van het voormalige kamp Westerbork heeft sinds het begin van de jaren zeventig verschillende aanpassingen ondergaan om de historische plek herkenbaarder te maken. In 1983 opende koningin Beatrix officieel het Herinneringscentrum.   

Plek van her&shy;in&shy;ne&shy;ring

Plek van herinnering

Het kamp door de jaren heen

Dit verhaal werd opgetekend door conservator Guido Abuys. Meer over de familie Enthoven is te vinden in het boek Kroniek van het geslacht Enthoven (Zutphen 1991).&nbsp;

Het is 23 mei 1945. Henriette Enthoven-van Lier schrijft vanuit Mont Pèlerin in Zwitserland een brief aan haar familie, waarin ze terugkijkt naar het transport van kamp Westerbork naar Theresienstadt en haar aankomst in dit getto.

"Ik werd met enige kennissen in een bananenwagen gestopt..."

Gerdien Verschoor was tussen 2019 en 2022 de directeur van Herinneringscentrum Kamp Westerbork. Dit verhaal publiceerde zij op haar <a href="https://gerdienverschoor.wordpress.com/2019/02/07/het-treinbord/#more-3294">eigen website</a>.

Het moet ergens in de jaren negentig geweest zijn: het was na de Wende en ik werkte bij de Nederlandse Ambassade in Warschau. Alles in Polen veranderde. Als attaché voor pers- en culturele zaken richtte ik me niet alleen op pers en cultuur, maar ook op de historische en maatschappelijke onderwerpen die in die periode actueel waren. Vele musea en historische instituten maakten een transitie door: nu Polen het communisme van zich had afgeschud, konden vele verhalen eindelijk op een andere manier verteld worden.

Het treinbord

Dit verhaal, geschreven door conservator Guido Abuys, werd in 2018 als column gepubliceerd op de website van het Herinneringscentrum Kamp Westerbork.&nbsp;

Een houten beeldje van een jongen van een jaar of twaalf, gekleed in een blouse, korte broek, hoge sokken en wandelschoenen. Op het voetstuk zijn de initialen E.B. ingekrast en is het jaar 1941 duidelijk zichtbaar. Het beeldje zou geschonken zijn aan Jacques Schol, directeur van het Centraal Vluchtelingenkamp Westerbork.&nbsp;

Een jongen vereeuwigd in hout

In juni 2025 verscheen Sprekende stenen. Stolpersteine in Zwolle, een publicatie waarin de verhalen van Joodse inwoners van Zwolle worden belicht. Ook voor het gezin Caneel, dat voor hun deportatie aan de Vispoortenplas 10 woonde, zijn struikelstenen gelegd.&nbsp;

Carolina Caneel-Bamberg, haar man Salomon Caneel en hun zoontje Mozes “Max” Caneel werden begin oktober 1942 vanuit Zwolle naar kamp Westerbork gebracht. Het was in die dagen overvol in het kamp: door de ontruiming van de Joodse werkkampen en de razzia’s waarbij de familieleden van de Joodse dwangarbeiders werden opgehaald, kwamen er zo’n 12.000 personen naar het kamp. In een brief aan vriendin Janny Bosman schrijft Carolina over de chaotische situatie en de onwetendheid over hun verdere lot. Ook vraagt ze om een paar hoge schoenen of laarsjes in maat 26 voor zoontje Max en een stel dekens, want die zijn ze inmiddels kwijtgeraakt.&nbsp;

"Onze Max is een reuzelieve schat..."

Onze collecties in beeld

Westerbork Digitaal

We zijn druk bezig met het toevoegen en aanvullen van informatie op deze website. We voegen dagelijks nieuwe collectiestukken toe en vullen persoonsgegevens aan, dus kom zeker nog eens terug!

Platform in ontwikkeling

Op deze pagina vind je een overzicht van verhalen over kamp Westerbork. Zo kun je meer te weten komen over personen die in het kamp gevangen zaten of over objecten uit onze collecties. Ook bieden we themaverhalen aan en laten we zien welke locaties in Nederland, direct of indirect, een verbinding hebben met kamp Westerbork. 

Verhalen

Erich Joseph (Piefke) Levy was verloofd met Malvine (Mimi) Brandweiner. Ze hadden elkaar leren kennen in de kibboets in Franeker, een Joodse landbouwschool die in 1935 was gesticht. Hier werden jonge zionisten voorbereid op emigratie naar Palestina. Op 3 november 1941 vielen de Duitsers samen met de Franeker politie de kibboets in Franeker binnen en arresteerden de aanwezige bewoners voor het hamsteren van voorraden. Zij werden overgebracht naar gevangenis Blokhuispoort in Leeuwarden en gingen &nbsp;later op transport naar Kamp Westerbork. Dit betekende het einde van de kibboets Franeker. Op het moment van de overval zat Erich veilig in Amsterdam. Hij was daar aan herstellen van een ziekte. Begin 1942 kreeg &nbsp;Mimi enkele dagen uitzonderlijk verlof van de kampleiding in Westerbork om haar vriend in Amsterdam op te zoeken. Moritz Schnitzer, die op 3 november tijdens de inval in Franeker kon ontsnappen, kwam regelmatig bij Erich over de vloer. Hij probeerde Mimi over te halen niet naar Westerbork terug te gaan. Ze wil er niets van horen, ongerust als ze is over mogelijke strafmaatregelen tegen haar vrienden. Na deze dagen in Amsterdam hebben Mimi en Piefke elkaar waarschijnlijk niet meer teruggezien. Moritz Schnitzer en Erich Levy vluchtten in het voorjaar van 1942 uit Amsterdam, in de hoop via Frankrijk te kunnen ontkomen. Ze bereikten Zwitserland, maar werden door de Zwitserse vreemdelingendienst naar de grens teruggestuurd, omdat ze niet beschikten over de juiste papieren. Terug bij de Frans-Zwitserse grens werd Erich door de Duitsers opgepakt. Hij is op 1 augustus 1942 in Auschwitz vermoord. Mimi werd met het eerste transport van 15 juli 1942 vanuit Westerbork naar Auschwitz gedeporteerd.&nbsp; Bron: https://historischcentrumfraneker.nl/inwoners/malvine-sara-mimi-brandweiner/

Van: Feldman-Kan, Lotte Ruth (via haar vader) Aan: Feldman, T. Plaats: Westerbork, kamp Datum: 1944-07-27 Onderwerp: de wacht is om, Lotte is vandaag en morgen vrij; ze ziet dat er een pakketje voor haar is, ze kan het niet eerder dan in de avond krijgen; kunnen hun 9 jarig huwelijksfeest niet samen vieren; mevrouw Son is overleden, zo ontzettend zielig. ze had…. ze wilde niet naar het ziekenhuis, omdat ze bang was er niet meer uit te zullen komen; de van Emdens zijn beiden hier. Zij ligt op de operatiezaal…; Werner en Marga waren ontzettend onbemind hier. Zij is uit het ziekenhuis ontslagen en weer aan het werk…

Van: Feldman-Kan, Lotte Ruth (via haar vader) Aan: Feldman, T. Plaats: Westerbork, kamp Datum: 1944-07-27 Onderwerp: de wacht is om, Lotte is vandaag en morgen vrij; ze ziet dat er een pakketje voor haar is, ze kan het niet eerder dan in de avond krijgen; kunnen hun 9 jarig huwelijksfeest niet samen vieren; mevrouw Son is overleden, zo ontzettend zielig. ze had…. ze wilde niet naar het ziekenhuis, omdat ze bang was er niet meer uit te zullen komen; de van Emdens zijn beiden hier. Zij ligt op de operatiezaal…; Werner en Marga waren ontzettend onbemind hier. Zij is uit het ziekenhuis ontslagen en weer aan het werk…

Johannade Jong-Bronkhorst

Johanna
de Jong-Bronkhorst