In het Herinneringscentrum Kamp Westerbork vertellen we de verhalen van meer dan honderdduizend Joden en Sinti en Roma die vanuit Nederland naar vernietigings- en concentratiekampen werden gedeporteerd. Ook de naoorlogse functies van de historische plek komen aan bod.

Kamp Westerbork bestaat sinds 1939 en heeft door de jaren heen verschillende functies gehad. Ontdek hieronder welke dit waren.

Toen de nazi’s begin 1942 tot systematische uitroeiing van de Joden overgingen, had dat gevolgen voor het kamp. Het werd uitgebreid met een groot aantal barakken en kleinere gebouwen. Op 1 juli werd het kamp aangewezen als Polizeiliches Judendurchgangslager. Er werden prikkeldraadomheiningen en zeven wachttorens geplaatst. 

Door&shy;gangs&shy;kamp

Doorgangskamp

Toen vanaf 1938 de situatie voor Joden in Duitsland steeds gevaarlijker werd, vluchtten velen van hen naar Nederland. Om deze stroom mensen te reguleren, besloot de regering een centraal vluchtelingenkamp op te richten. Een stuk braakliggend terrein aan de rand van Westerbork bleek een geschikte locatie.  In augustus 1939 werd begonnen met de bouw van de barakken, in oktober van datzelfde jaar kwamen de eerste bewoners aan. 

Vluch&shy;te&shy;lin&shy;gen&shy;kamp

Vluchtelingenkamp

Tussen 24 april 1945 en 1 december 1948 was kamp Westerbork een interneringskamp voor NSB’ers, SS’ers en andere personen, die van samenwerking met de nazi’s werden verdacht. Op het moment dat de eerste ‘foute’ personen het kamp betraden, werd Westerbork nog door ongeveer 850 bevrijde Joden bewoond.   

In&shy;ter&shy;ne&shy;rings&shy;kamp

Interneringskamp

In 1949 nam het Ministerie van Oorlog kamp Westerbork tijdelijk over. De politionele acties in het voormalige Nederlands-Indië waren in volle gang, met als gevolg een groot gebrek aan militaire kampementen in Nederland. Westerbork werd een opleidingskamp voor soldaten, die onder meer naar Nederlands-Indië zouden vertrekken.  

Mi&shy;li&shy;tair kamp

Militair kamp

De meeste Indische Nederlanders hadden de oorlog in Japanse interneringskampen doorgebracht.  Velen van hen voelden zich na de bevrijding niet meer veilig en besloten noodgedwongen naar Nederland te vertrekken. Als opvanglocaties werd gekozen voor een aantal kampen die in de oorlog door de nazi’s waren gebruikt, zoals kamp Westerbork. De locaties werden anders genoemd: voortaan waren het ‘woonoorden’ en ‘opvangcentra’. Westerbork werd ‘De Schattenberg’ genoemd.   

Re&shy;pa&shy;tri&shy;ë&shy;rings&shy;kamp

Repatriëringskamp

Vanaf 1951 werd het voormalige kamp een woonoord voor enkele duizenden Molukkers. KNIL-militairen en hun gezinnen zouden hier tijdelijk gehuisvest worden, omdat de situatie voor hen door de onafhankelijkheidsstrijd op de Molukken gevaarlijk werd. De laatste bewoners vertrokken uiteindelijk in 1971.   

Schat&shy;ten&shy;berg

Schattenberg

Hoe ervaar je iets dat niet meer bestaat? Het terrein van het voormalige kamp Westerbork heeft sinds het begin van de jaren zeventig verschillende aanpassingen ondergaan om de historische plek herkenbaarder te maken. In 1983 opende koningin Beatrix officieel het Herinneringscentrum.   

Plek van her&shy;in&shy;ne&shy;ring

Plek van herinnering

Het kamp door de jaren heen

Onze collecties in beeld

Westerbork Digitaal

We zijn druk bezig met het toevoegen en aanvullen van informatie op deze website. We voegen dagelijks nieuwe collectiestukken toe en vullen persoonsgegevens aan, dus kom zeker nog eens terug!

Platform in ontwikkeling

Mart(inus) Schipper schreef in zijn levensverhaal over de gevangenname en vrijlating van zijn echtgenote Jetta Schipper: “De moeder en drie zusters van Jetta waren naar Amsterdam vervoerd. Mart had hen in Amsterdam nog bezocht, maar de laatste keer dat hij hen ging bezoeken waren ze weg. Naar Westerbork werd hem gezegd. Dan opeens kwam dat verschrikkelijke bericht, dat Jetta zich op 20 Mei 1943 moest melden in Westerbork. Dat was het waar ze zo bang voor waren. Mart heeft haar weggebracht naar Beilen. Hij zag haar met andere mensen op een boerenwagen wegrijden, na ontroerd afscheid van haar genomen te hebben. Een neef was met hem meegegaan. Ze konden haar alleen nog toewuiven.”&nbsp; “Van Jetta kreeg hij bemoedigende berichten, dat hem weer deed hopen. Maar die brieven moesten openblijven. Van de Joodse raad kreeg hij bericht ervoor te zorgen doopbewijzen te krijgen, van hem, z’n ouders en grootouders. Dat was de avond voor Hemelvaartsdag 1943. Dezelfde avond is hij nog naar Zeeland gereisd, en heeft op het dorp met de predikant gesproken voor het verkrijgen daarvan. Die predikant had ervoor gezorgd, dat alle vereiste papieren die Hemelvaartsdag in z’n bezit kwamen, en hij was hem er zeer dankbaar voor. Dat was vlug gegaan, en elk uur kon kostbaar zijn. Met de eerste trein was hij de andere morgen teruggereisd, en kwam om twaalf uur aan bij de Joodse raad in Amsterdam, leverde de papieren af, en zou bericht krijgen. Van Jetta kreeg hij ook weer een brief, die hem aanmoedigde vertrouwen te hebben, van haar, die het meest in de ellende zat. Houd maar moed, schreef ze, het komt vanzelf goed.” “Zo maakte hij ook z’n werk op die zaterdag 17 Juli 1943. De winkel stond vol mensen. Een meisje kwam binnen en zei, uw vrouw is terug. Het drong niet tot hem door. Uw vrouw is terug, komt u haar halen of zal ik haar hier brengen. Z’n vrouw terug, dat zou een wonder zijn. Goed brengt u haar maar hier. Hij kon al die mensen niet in de winkel laten wachten. Daar kwam Jetta. Ze huilden beiden van blijdschap, en kusten elkaar keer op keer, en zagen elkaar aan. De mensen zeiden we komen terug, gefeliciteerd en de winkel liep leeg. Het was een blijde middag geworden met veel bezoek, te veel. Ze hadden zo graag samen willen zijn, maar de mensen toonden hun belangstelling, dat gaf troost. Om half acht gingen ze weg, om acht uur moest alles binnen zijn, daarna mocht men niet meer op straat. Jetta vertelde Mart alles wat ze doorleefd hadt, en ze had ook nog bekenden gezien.” “Haar moeder en zusters. Via het Rode Kruis, kreeg ze bericht, dat ze overleden waren in de gaskamers van Sobibor. Ze heeft heel wat tranen gestort om dat verlies, en op welke manier dat gebeurd was. Haar moeder was zevenentachtig jaar. Het heeft heel lang geduurd eer ze daar over kon praten. Het geluk gaat voorbij, en het verdriet blijft. Mart is dankbaar dat hij Jetta heeft mogen behouden, en zelf is ze blij om dat ze weer bij elkaar zijn, en zijn vanzelf in elkaars armen gedreven.”

Van: Sluizer, Henri Aan: het gezin van Raphael (Ru) Acohen Plaats: Vught, kamp Datum: 1943-09-11 Onderwerp: en deel van kamp Vught zal naar Westerbork gaan, de rest volgt over een paar weken, de schrijver neemt afscheid; ‘onze weg naar Amsterdam luidt via Warschau’; pakketten waren veertien dagen verboden; pakketten tot en met 26 ontvangen; postwissel ontvangen; in het kamp is volop fruit te koop tegen redelijke prijzen, ook slechte koek en gebakjes; 'hoe gaat het met je ouders? Zijn zij nog in Westerbork? En is je moeder weer beter?; hopelijk wordt Rob een speelkameraad voor je zoon; een week in het ziekenhuis van Vught gelegen, medicijnen zijn er niet; henri bezit bijna niets meer; overal steenpuisten, oorzaak waarschijnlijk de voeding; het weggaan is onbekend, de Joodse Raad weet het wel..&nbsp;

Van: Sluizer, Henri Aan: het gezin van Raphael (Ru) Acohen Plaats: Vught, kamp Datum: 1943-09-11 Onderwerp: en deel van kamp Vught zal naar Westerbork gaan, de rest volgt over een paar weken, de schrijver neemt afscheid; ‘onze weg naar Amsterdam luidt via Warschau’; pakketten waren veertien dagen verboden; pakketten tot en met 26 ontvangen; postwissel ontvangen; in het kamp is volop fruit te koop tegen redelijke prijzen, ook slechte koek en gebakjes; 'hoe gaat het met je ouders? Zijn zij nog in Westerbork? En is je moeder weer beter?; hopelijk wordt Rob een speelkameraad voor je zoon; een week in het ziekenhuis van Vught gelegen, medicijnen zijn er niet; henri bezit bijna niets meer; overal steenpuisten, oorzaak waarschijnlijk de voeding; het weggaan is onbekend, de Joodse Raad weet het wel..&nbsp;

NorbertWeijl

Norbert
Weijl