In het Herinneringscentrum Kamp Westerbork vertellen we de verhalen van meer dan honderdduizend Joden en Sinti en Roma die vanuit Nederland naar vernietigings- en concentratiekampen werden gedeporteerd. Ook de naoorlogse functies van de historische plek komen aan bod.

Kamp Westerbork bestaat sinds 1939 en heeft door de jaren heen verschillende functies gehad. Ontdek hieronder welke dit waren.

Vanaf 1942 begonnen de nazi’s met de deportaties van voornamelijk Joden uit heel Europa naar vernietigingskampen in het Oosten. Dit had gevolgen voor kamp Westerbork. Het werd uitgebreid met een groot aantal barakken en kleinere gebouwen. Op 1 juli werd het kamp aangewezen als Polizeiliches Judendurchgangslager. Er werden prikkeldraadomheiningen en zeven wachttorens geplaatst. 

Door&shy;gangs&shy;kamp

Doorgangskamp

Toen vanaf 1938 de situatie voor Joden in Duitsland steeds gevaarlijker werd, vluchtten velen van hen naar Nederland. Om deze stroom mensen te reguleren, besloot de regering een centraal vluchtelingenkamp op te richten. Een stuk braakliggend terrein aan de rand van Westerbork bleek een geschikte locatie.  In augustus 1939 werd begonnen met de bouw van de barakken, in oktober van datzelfde jaar kwamen de eerste bewoners aan. 

Vluch&shy;te&shy;lin&shy;gen&shy;kamp

Vluchtelingenkamp

Tussen 24 april 1945 en 1 december 1948 was kamp Westerbork een interneringskamp voor NSB’ers, SS’ers en andere personen, die van samenwerking met de nazi’s werden verdacht. Op het moment dat de eerste geïnterneerden het kamp betraden, werd Westerbork nog door ongeveer 850 bevrijde Joden bewoond.  

In&shy;ter&shy;ne&shy;rings&shy;kamp

Interneringskamp

In 1949 nam het Ministerie van Oorlog kamp Westerbork tijdelijk over. De dekolonisatieoorlog in het voormalige Nederlands-Indië was in volle gang, met als gevolg een groot gebrek aan militaire kampementen in Nederland. Westerbork werd een opleidingskamp voor soldaten, die onder meer naar Nederlands-Indië zouden vertrekken.  

Mi&shy;li&shy;tair kamp

Militair kamp

De meeste Indische Nederlanders hadden de oorlog in Japanse interneringskampen doorgebracht.  Velen van hen voelden zich na de bevrijding niet meer veilig en besloten noodgedwongen naar Nederland te vertrekken. Als opvanglocaties werd gekozen voor een aantal kampen die in de oorlog door de nazi’s waren gebruikt, zoals kamp Westerbork. De locaties werden anders genoemd: voortaan waren het ‘woonoorden’ en ‘opvangcentra’. Westerbork werd ‘De Schattenberg’ genoemd.   

Re&shy;pa&shy;tri&shy;ë&shy;rings&shy;kamp

Repatriëringskamp

Vanaf 1951 werd het voormalige kamp een woonoord voor enkele duizenden Molukkers. KNIL-militairen en hun gezinnen zouden hier tijdelijk gehuisvest worden, omdat de situatie voor hen door de onafhankelijkheidsstrijd op de Molukken gevaarlijk werd. De laatste bewoners vertrokken uiteindelijk in 1971.   

Schat&shy;ten&shy;berg

Schattenberg

Hoe ervaar je iets dat niet meer bestaat? Het terrein van het voormalige kamp Westerbork heeft sinds het begin van de jaren zeventig verschillende aanpassingen ondergaan om de historische plek herkenbaarder te maken. In 1983 opende koningin Beatrix officieel het Herinneringscentrum.   

Plek van her&shy;in&shy;ne&shy;ring

Plek van herinnering

Het kamp door de jaren heen

Dit verhaal werd opgetekend door conservator Guido Abuys. Meer over de familie Enthoven is te vinden in het boek Kroniek van het geslacht Enthoven (Zutphen 1991).&nbsp;

Het is 23 mei 1945. Henriette Enthoven-van Lier schrijft vanuit Mont Pèlerin in Zwitserland een brief aan haar familie, waarin ze terugkijkt naar het transport van kamp Westerbork naar Theresienstadt en haar aankomst in dit getto.

"Ik werd met enige kennissen in een bananenwagen gestopt..."

Gerdien Verschoor was tussen 2019 en 2022 de directeur van Herinneringscentrum Kamp Westerbork. Dit verhaal publiceerde zij op haar <a href="https://gerdienverschoor.wordpress.com/2019/02/07/het-treinbord/#more-3294">eigen website</a>.

Het moet ergens in de jaren negentig geweest zijn: het was na de Wende en ik werkte bij de Nederlandse Ambassade in Warschau. Alles in Polen veranderde. Als attaché voor pers- en culturele zaken richtte ik me niet alleen op pers en cultuur, maar ook op de historische en maatschappelijke onderwerpen die in die periode actueel waren. Vele musea en historische instituten maakten een transitie door: nu Polen het communisme van zich had afgeschud, konden vele verhalen eindelijk op een andere manier verteld worden.

Het treinbord

Dit verhaal, geschreven door conservator Guido Abuys, werd in 2018 als column gepubliceerd op de website van het Herinneringscentrum Kamp Westerbork.&nbsp;

Een houten beeldje van een jongen van een jaar of twaalf, gekleed in een blouse, korte broek, hoge sokken en wandelschoenen. Op het voetstuk zijn de initialen E.B. ingekrast en is het jaar 1941 duidelijk zichtbaar. Het beeldje zou geschonken zijn aan Jacques Schol, directeur van het Centraal Vluchtelingenkamp Westerbork.&nbsp;

Een jongen vereeuwigd in hout

In juni 2025 verscheen Sprekende stenen. Stolpersteine in Zwolle, een publicatie waarin de verhalen van Joodse inwoners van Zwolle worden belicht. Ook voor het gezin Caneel, dat voor hun deportatie aan de Vispoortenplas 10 woonde, zijn struikelstenen gelegd.&nbsp;

Carolina Caneel-Bamberg, haar man Salomon Caneel en hun zoontje Mozes “Max” Caneel werden begin oktober 1942 vanuit Zwolle naar kamp Westerbork gebracht. Het was in die dagen overvol in het kamp: door de ontruiming van de Joodse werkkampen en de razzia’s waarbij de familieleden van de Joodse dwangarbeiders werden opgehaald, kwamen er zo’n 12.000 personen naar het kamp. In een brief aan vriendin Janny Bosman schrijft Carolina over de chaotische situatie en de onwetendheid over hun verdere lot. Ook vraagt ze om een paar hoge schoenen of laarsjes in maat 26 voor zoontje Max en een stel dekens, want die zijn ze inmiddels kwijtgeraakt.&nbsp;

"Onze Max is een reuzelieve schat..."

Onze collecties in beeld

Westerbork Digitaal

We zijn druk bezig met het toevoegen en aanvullen van informatie op deze website. We voegen dagelijks nieuwe collectiestukken toe en vullen persoonsgegevens aan, dus kom zeker nog eens terug!

Platform in ontwikkeling

Op deze pagina vind je een overzicht van verhalen over kamp Westerbork. Zo kun je meer te weten komen over personen die in het kamp gevangen zaten of over objecten uit onze collecties. Ook bieden we themaverhalen aan en laten we zien welke locaties in Nederland, direct of indirect, een verbinding hebben met kamp Westerbork. 

Verhalen

Joodse gemeenschappen in Nederland

Joodse gemeenten in Limburg

Joodse gemeente Eijsden

Joodse gemeente Beek

Joodse gemeente Gulpen-Vaals

Joodse gemeente Grevenbicht

Joodse gemeente Gennep

Joodse gemeente Venlo

Joodse gemeente Valkenburg

Joodse gemeente Sittard

Joodse gemeente Roermond

Joodse gemeente Meerssen

Joodse gemeente Maastricht

Joodse gemeente Heerlen

Israël Majer Fiesler was de zoon van David Leib Fischler (1862–1931) en Ryfke Laub (1876 – 1942) en werd op 20 december 1895 geboren in Lancut, Galicië. Lancut ligt nu in Polen, niet ver van de grens van Polen met de Oekraïne. Toen Israel Majer geboren werd lag Lancut in de Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie.&nbsp; Hij is ergens rond 1916 naar Nederland gekomen. Hij komt drie keer voor in het stadsarchief van Amsterdam, steeds met de naam Fischler. Zo staat hij op de lijst Dienstpersoneel Mannen Nederlandsch Israelitisch Oude Mannen, Vrouwen- en Ziekenhuis. Hij staat hier ingeschreven als Israel Meijer Fischler sinds &nbsp;29 juni 1916, met als beroep suppoost. Zijn vorige woonplaats is Dresden. Op 12 augustus 1919 krijgt hij een eigen kaart, waarop hij als speelgoedmaker is geregistreerd. Hij wordt ambtshalve afgeschreven op 16 november 1923. Israel staat ook in het Vreemdelingenregister. Ook hier staat de datum 16 november 1923 als uitschrijving. Verder staat er dat de vorige woonplaats Dresden is en dat hij Oostenrijker is en dat zijn Oostenrijke Reisepass nr.62.216 is afgegeven door het Gen. Konsulaat te Keulen op 2 november 1915. Ook is er een Landsturm Legitimation afgegeven op 12 februari 1915. Signalement: Ouderdom 20 jaar, Lengte 1.56m, Voorhoofd gewoon, Haar dr bruin, Wenkbr. &nbsp;idem, Ogen grijsgroen, Neus gebogen, Mond gewoon, kin gewoon spits, baard -, Aangezicht ovaal, Kleur gezond.&nbsp; Op 29 september 1926 trouwt hij te Assen met Masche Nachtgeist, dochter van Gitel Etel Nachtgeist en een onbekende vader. (Gitel Etel Nachtgeist is later getrouwd met Menachem Feibisch Rosenfeld.) Getuigen zijn zijn broer en haar stiefvader. In de akte staat zijn naam als Israel Majer Fiesler. Hij ondertekent met I. Fischler. Zijn broer was Isaak Szymon Fischler. Ook die ondertekent met I. Fischler.&nbsp; Wanneer en waarom Israël en Masche naar Assen zijn verhuisd, is niet geheel duidelijk. Ze woonden eerst aan de Gedempte Singel, maar lieten rond 1925 een woning bouw op het adres Nooitgedacht nummer 7 in Rolde. Daar werd hun zoon Aron Simon geboren. Israël werkte samen met zijn schoonvader en verkocht in het hele land fournituren (zoals garen en lint) aan de deur.&nbsp; Op 2 oktober 1943 werden Israël, Masche en Aron uit hun huis gehaald en per vrachtwagen naar kamp Westerbork overgebracht. Van daaruit gingen ze op 12 oktober 1942 op transport naar Auschwitz, waar moeder en zoon na aankomst werden vermoord. Van Israël kon na de oorlog niet met zekerheid worden vastgesteld of hij na aankomst in Auschwitz was geselecteerd voor werk of gaskamer. Vandaar dat werd geconcludeerd dat hij overleden zou zijn tussen 12 oktober 1942 en eind februari 1943 in het ressort van het concentratiekamp Auschwitz. Die beide &nbsp;data komen ook voor in zijn overlijdensakte, waarbij de laatste datum - 28 februari 1943- &nbsp;in alle overzichten is opgenomen. Zie ook https://www.struikelstenen-aaenhunze.nl/familie-fiesler/ &nbsp;

PaulWallmann

Paul
Wallmann